Skowronek i sroczka

Witam dziś coś nowego, na co wpadłam kiedyś, a nie było okazji to zamieścić. Wiersz nieco w formie bajki, trochę dający do myślenia. Chodzi mi po głowie żeby takie wierszyki częściej pisać, co z tego wyniknie zobaczymy. Myślicie że to dobry pomysł? Bo kiedy tylko wpadną mi jakieś przemyślenia do głowy, a uda mi się ubrać to w piórka to chętnie to wstawię. Życzę miłej lektury przy słonecznej niedzieli 

 Był sobie ptaszek skowronek

Który miał fajny domek 

I rodziców którzy dbali bardzo 

By w życiu stąpał twardo 

Uczuli pomagali wspierali 

I nigdy skrzydeł nie podcinali 

Ale skowronek był towarzyski

I bardzo lubił dookoła wszystkich

Tak też inne ptaszki chętnie z nim spędzały czas

I różne miejsca razem odwiedzali nie raz

Czasem wpadali w odwiedziny 

Do skowronkowej rodziny 

Byli pod wrażeniem jak ptasi rodzice

Dmuchali w skrzydła by miał sposób na życie 

Szczęście skowronka było wielkie 

Dawał radę na kłopoty wszelkie 

Lecz los sprawił że znalazła się sroka 

Która dziobała bardzo głęboko 

I tak dobitnie raniła skowronka

Żeby przyćmić mu promyki słonka 

Gdy tylko skrzydła rozpościerał

Sroka dawała się w znaki nie raz

I skutecznie za każdym razem 

Dziobała kontra przykładem 

Skowronek jednak znał swe wartości 

Nie lubił w życiu z sroką się gościć 

Nie chciał też metody oko za oko

Wolał szczęśliwy latać wysoko

Odpuścić, odsunąć się od kogoś takiego 

Który nie wnosi w życie nic dobrego?

I tu moje pytanie na zakończenie 

Czy to dobre skowronka postanowienie ?

Czy może miał dziobać i głęboko ranić?

Bo wg sroki to życie jest do bani